Drukknop

Ik zit in de sprinter richting Den Haag. De trein stopt en ik wil de deuren openmaken. De knop zit op een logische plek; op de deur. Ik druk op de knop. Bij het indrukken zegt de knop ‘klik’ en gaan de lichtjes rond de knop even uit. Het indrukken is kennelijk gelukt. Alleen de deur gaat niet open. Ik druk nogmaals en wacht even, maar nog steeds gebeurt er niets. Na de derde keer gaat de deur open. Toch vreemd dat je drie keer moet drukken voordat de deur opengaat…

Op de terugweg pak ik dezelfde trein. Als de trein stopt, zie ik waar het aan ligt. Voordat de deuren opengaan, schuift eerst een trede uit aan de buitenkant van de trein. Vervolgens gaan de deuren open. Omdat ik aan de buitenkant sta, zie ik dat er iets gebeurt na het drukken op de knop. Daardoor ervaar ik de wachttijd niet als storend.

Voor software geldt de vuistregel dat bij een reactietijd langer dan 1 seconde mensen afhaken. Je moet dan aangeven dat de computer aan het ‘denken’ is, via draaiende radertjes bijvoorbeeld. Dan moet je nog steeds wachten, maar je ziet wel dat iets gebeurt. Hetzelfde geldt kennelijk voor fysieke drukknoppen.

Bij moderne fietsverkeerslichten is dit principe toegepast. Je drukt op de knop en de lichtjes rond de knop geven aan hoe lang het nog duurt voordat het licht op groen springt. Het is echter nog maar de vraag of iedereen nu braaf voor het rode stoplicht blijft wachten.